Смелая ўнучка

Iван Шуцько

Сабралася бабка ісці ў лес па ягады.

— Ты куды? — пытаецца ўнучка Надзя.

— Па ягады...

— Вазьмі мяне з сабой.

Бабка сама сабе прыкінула: да лесу кіламетры два будзе — далёка, а Надзя маленькая, зморыцца яшчэ.

— Ты лепш, унучка, дома пагуляй, а я ўжо сама табе ягадак набяру — паўнюткі кошык... А то з табой мне лішні клопат будзе: ты ж такая маленькая, яшчэ заблудзішся...

— Не заблуджуся... Ты ж сама вунь учора, калі я плакала, казала, што я ўжо не маленькая, што мне сорам ужо і плакаць такой вялікай... Вазьмі бабуля...

— Дык то ж было ўчора...

— А сягоння ж я на дзень пабольшала,— не адстае Надзя.

Тады бабка парашыла запалохаць яе.

— Ды там жа, у лесе, унучка, дзяцел-стукач жыве. Злосны такі... Дзюбай па дрэве так і стукае: тук, тук, тук!..

— Я ведаю таго дзятла-стукача. У яго грудкі чырвоныя-чырвоныя... Нам цёця Вера ў дзетсадзе расказвала пра яго. Ён шышачкі дзяўбе ды чарвячкоў з-пад кары дастае... I зусім ён не страшны.

Тады бабка сказала:

— А там яшчэ баба-Яга, касцяная нага, жыве... На ступе раз'язжае, ступу таўкачом паганяе.

Дзяўчынка аж загарэлася ад цікавасці:

— Можа тая Яга, пра якую ты мне расказвала?

— Ага, ага... Тая самая, унучка... Нос — кручком і пятамі навыварат ходзіць.

— Ой, бабуля,— усклікнула Надзя,— я ж ні разу не бачыла бабы-Ягі... Вазьмі мяне ў лес...

Бачыць бабка: нічым не адгаворыш і не запалохаеш унучку і ўзяла яе з сабой.