Дзед-госць

Якуб Колас

Ходзіць дзед белабароды

Полем, лесам, пералескам,

Засцілае рэчкі лёдам,

Брыльянцістым снежным блескам.

Сыпле іней на бярозы,

Туліць дрэвы лёгкім пухам,

Крые рэкі, травы, лозы

Белай посцілкай-кажухам.

Дзеда ўсюды носяць ногі,

І к нам прыйдзе на хвілінку

Адпачыць крыху з дарогі,

Важна сеўшы на ялінку

А ялінка!.. Чаго толькі

На яе няма галінках!

Свецяць зоркі і вясёлкі

У бліскучых павуцінках.

Тут лісічка, зайчык, мышкі,

Рыбкі, буслік даўгавязы.

А як ззяюць на ёй шышкі,

Нібы ў іх гараць алмазы.

Каля елкі карагоды,

Песні, гутарка жывая,

А той дзед белабароды

Толькі ў вусы смех пускае.

Дык рассунем кола шырай,

Патанцуем на памосце,

Песняй звонкай, песняй шчырай

Прывітаем дзеда-госця.