Акраец хлеба

Іван Муравейка

Хлеб на стале.

Хлеб на стале.

Кулідка — сонца палавіна.

Як пахне свежы чорны хлеб!

І маці кліча ў хату сына.

Кулідку са стала ўзяла

З замілаваннем, асцярожна.

Адрэзала і падала

Акрайчык сыну:

— Еш, Сярожа…

А той скрывіўся і сказаў:

— Памаж мне, мама, трошкі мёдам.

Адразу мёд увесь злізаў

І — да парога:

— Хлеб з’ем потым.

Ну што ж, сынок, хай будзе «потым»

Ды ты нікуды не бяжы:

У нас з табою ёсць работа —

Памыць мне посуд памажы.

Сын з мамай працаваў старана.

Намылі цэлую гару

Талерак, сподачкаў і шклянак,

Відэльцаў, лыжак і каструль.

— Ну, мы на рэчку пойдзем з Данем…

— Не, ты нікуды не бяжы.

Яшчэ адно ў нас ёсць заданне:

Граду ўскапаць мне памажы.

І закіпела зноў работа.

Сярожа нават упацеў.

— А мне, сын, есці ўжо ахвота…

— І я таксама захацеў…

Хлеб на стале.

Хлеб на стале.

Кулідка — сонца палавіна.

Як пахне свежы чорны хлеб!

Ідуць у хату маці з сынам.

Кулідку са стала ўзяла

З замілаваннем, асцярожна.

Адкроіла і падала

Акраец сыну:

— Еш, Сярожа…

Сяргей, як мама,

Сеў за стол.

Акраец з’еў.

Без мёду нават.

— Смачнейшы гэты хлеб

За той,

Што ты мне раніцай давала.