Хлеб

Максім Танк

Аднойчы на кірмаш здалёк

Вандроўнік плёўся ў горад

І наракаў на свой мяшок,

Набіты лустай спорай.

Аж Хлеб не вытрымаў і так

Азваўся: – Што бядуеш?

Зусім не ты мяне, дзівак,

Але цябе нясу я.

– Ну што ж, пабачым, хто – каго! –

Той запярэчыў строга

І з цяжкага мяшка свайго

Хлеб вытрас на дарогу.

І сам пашкандыбаў далей.

Нішто не муліць плечы.

Дзень прамінуў. Ужо ў імгле

Стаў набліжацца вечар.

Настаў і час перакусіць.

Успомніў хлеб вандроўнік,

Што недзе, кінуты, ляжыць,

Духмяны і цудоўны!

Прылёг на нейкім дзірване,

Каб адпачыць хоць трошкі.

Але галоднаму і ў сне,

Знаць, сняцца хлеба крошкі.

Цяпер і сам сабе не рад.

Не спіцца, не ляжыцца.

Ці не вярнуцца лепш назад

Ды з другам памірыцца?

Устаў Вандроўнік і брыдзе –

Ідзе пад зорным небам,

На месца памятнае, дзе

Ён пасварыўся з Хлебам.

О, як ён рад быў зноў, калі

Сваю пабачыў страту!

І Хлебу нізкі, да зямлі,

Аддаў паклон, як брату.

Читать полностью:  http://maksimtank.ru/vershy/khleb