Паўлюк Прануза
На двары — люстэркі луж:
Дождж сляды пакінуў.
Душ прымае верабей,
Сеўшы на каліну.
Крыльцамі трапеча ён
I лісткі кранае.
З іх далоняў на яго
Кроплі ападаюць.
Задаволен верабей
Цішай, прахалодай.
— Жыў. Жыў. Жыў, —
заціўкаў ён
Звонка. З асалодай.
Комментариев нет:
Отправить комментарий