Уладзімір
Ягоўдзік
Кожны, мабыць, ведае: у гульні не абысціся без лічылкі. А складзена лічылак
шмат. Кароценькіх і доўгіх, смяшлівых і нязвыклых. Я таксама ведаю некалькі
лічылак. Асабліва мне падабаецца вось гэтая:
— Заяц, заяц.
Дзе ты быў?
А я ў лесе
Рабіў,
Там лыкі драў.
— А куды іх клаў?
— Пад старую
калоду.
Выйдзі вон з
карагоду!
Пагадзіся, дружа: добрая лічылка. Але ты, напэўна, не чуў пра лыкі. Гэта —
лазовая кара, з якой нашы дзяды і прадзеды плялі сабе лапці. Даўней абутак быў
вельмі дарагі, і не кожны мог прыдбаць сабе чаравічкі ці боты.
Найлепшы майстра драць кару — заяц. Нездарма ў яго пярэдніх два зубы такія
вялікія і вострыя. Імі даўгавухі ў адзін міг сцярэбіць і морквіну, і качан
капусты. Але дзе ён возьме іх снежнаю, сцюдзёнаю зімою, калі нават сухою
травінкаю цяжка разжыцца? Вось і вымушаны заяц уначы скакаць да вёскі, каб
падмацавацца салодкаю карою маладзенькіх яблынь. Ды не заўсёды шанцуе небараку.
Добры гаспадар абвязвае дрэўцы калючымі яловымі лапкамі, трымае ў цёплай будзе
злога сабаку...
Незайздроснае зайцава жыццё. Шмат у яго ворагаў. I воўк, і ліса, і, вядома
ж, паляўнічыя. А паратунак адзін — заднія ногі. Дзякуючы ім, доўгім і дужым,
заяц уцякае ад бяды з хуткасцю аўтамабіля. I не проста ўцякае, а робіць хітрыя
петлі, каб заблытаць сваіх здаганятых.
Асабліва цяжка даводзіцца маленькім зайчанятам. Першыя з іх з’яўляюцца на
свет у сакавіку. Адразу ў цёплым футры, з расплюшчанымі вачамі. Зайчыха
пакорміць іх удосталь малачком і пакідае адных. Зайчаняты таксама не сядзяць на
месцы, хутка разбягаюцца. Потым надоўга затойваюцца сярод кустоў і купін. Зусім
безабаронныя, нават перад нахабнымі варонамі і сарокамі. А вось ад зямных
драпежнікаў звяркоў на першым часе ратуе тое, што іхнія слядкі не маюць паху.
Прабяжыць паблізу ліса і не пачуе лёгкую спажыву. Затое любая маці-зайчыха,
натрапіўшы на шарачка, абавязкова пакорміць яго. Міне два тыдні, і ў малога
вырастуць зубы. Тады ён пяройдзе на траву-мураву, якой увесну і летам багата.
На Беларусі, дарэчы, не ўсе зайцы падобныя. Ёсць зайцы-русакі і ёсць
зайцы-белякі. Белякі пераважна жывуць у лесе, а русака можна ўбачыць і ў полі,
і на лузе, наведваецца ён, як я ўжо казаў, і ў сады.
На заканчэнне навучу цябе, дружа, гульні цікавай. Як, ты думаеш, яна
называецца? Ну, канешне — «У зайца»! Пакліч як мага больш хлапчукоў і
дзяўчатак. Усе вазьміцеся за рукі і ўтварыце кола. А тыя двое, каго вы
вызначылі праз зайцаву лічылку, няхай стануць асобна. Гэта — заяц і хорт.
Хартамі даўней называлі самых хуткіх сабак. Хорт павінен злавіць зайца, які
ўцякае і хаваецца. Цяжка харту, бо перад ім заўсёды апускаюць рукі, тады як
перад зайцам іх падымаюць угару. I ўсё-ткі спрытны хорт павінен злавіць зайца.
А як зловіць — пачне яго шчыпаць ці казытаць. Тады ўсе кідаюцца бараніць зайца.
Смеху — поўны мех.
Калі ж усе супакояцца, зноўку, праз лічылку, трэба выбраць зайца і харта.
Гульня пачынаецца спачатку. Цікавая і вясёлая, як зайцавы скокі.
Комментариев нет:
Отправить комментарий